Gambia 4

Oh Gambia.

We gaan uit eten vanavond. Het is soms zelfs goedkoper dan zelf koken. Als we de poort uitstappen, valt uiteraard de stroom uit. Nu ben ik echt enorm nachtblind. In het begin geloofde hij dat niet, maar nadat ik een paar keer bijna onderuit ging bij het struikelen over een grote steen, geeft hij mij steevast een hand onder het lopen en schijnt met een zaklamp voor mijn voeten. We weten al waar we heen gaan. Ze hebben er lekker vlees. Geniet ik hier juist van de heerlijke vis, die de dikte heeft van twee gevouwen handen, hij daarentegen wil juist vlees, want goede kwaliteit is in de winkel niet altijd voorhanden. Wat is het toch zalig om altijd buiten te zijn, de meegebrachte tv is na een half jaar nog niet één keer aan geweest. Mensen kijken, een koud drankje en heerlijk gezelschap. De wereld is fantastisch. Voor de restaurants lopen en staan altijd mensen. Overal. Ik vraag me in gedachten af wat die aan het doen zijn. Op iemand aan het wachten? Op zoek naar een taxi?


Veelal krijg je hier overdadig volle borden. Dat krijgt toch niemand weg, denk ik dan. Het voelt ook verkeerd. Er heerst hier veel armoede. In Nederland worden de restanten rücksichtslos in de vuilnisemmer gekieperd. Doodzonde. Hier gaat dat heel anders. Als wij klaar zijn met eten, gebaart mijn partner naar twee mannen, die voor het restaurant staan. Zonder wat te zeggen schuiven ze bij ons aan tafel. Met gebogen hoofd. Ze kijken mij niet aan. De ober komt met twee schone bestekjes en servetten en de mannen eten de halfvolle borden leeg. Als zij klaar zijn, vouwen zij hun handen🙏 en verlaten het terras. Er is al die tijd geen woord gesproken. En terecht. Daar word je pas stil van.